Przegrywanie Kaset Magnetofonowych

Kaseta magnetofonowa (CC z ang. compact cassette – kaseta kompaktowa) – kaseta o standardowych wymiarach zawierająca taśmę magnetyczną i przeznaczona do magnetofonów kasetowych. Została opracowana przez firmę Philips i zaprezentowana światu podczas Niemieckiej Wystawy Radiowej (Grosse Deutsche Funk-Ausstellung / German Radio Show, obecnie Targi IFA) 30 sierpnia 1963 roku. Służy również jako nośnik do przechowywania danych.Standard kasety magnetofonowej został opracowany przez Philipsa w 1963 roku. Szerokość taśmy magnetycznej w kasecie wynosi 3,81 mm (0,15 cala), a prędkość przesuwu to 4,76 cm/s. Wymiary kasety wynoszą odpowiednio: długość 102 mm, szerokość 64 mm i grubość 12 mm.

Kasety mogą zawierać materiał nagrany przez wytwórcę (np. muzykę) lub być puste. Kasety nienagrane dostępne są w standardowych długościach taśmy. Najczęściej spotykane są kasety C60, z taśmą o długości 85 m i grubości 18 mikrometrów. Daje to długość nagrania 2 × 30 minut. Kaseta C90 (2 × 45 minut) ma taśmę o długości 132 m i grubości 12 mikrometrów. Kaseta C120 (2 × 60 minut) ze względu na cienką taśmę narażoną na uszkodzenia nie jest często stosowana. Firma TDK produkowała wersję D180 o specjalnej konstrukcji zapobiegającej uszkodzeniom nośnika.

Mikrokaseta (ang. Microcassette) – miniaturowa kaseta z taśmą magnetyczną stosowana w dyktafonach i automatycznych sekretarkach do zapisu dźwięku. Standard ten został opracowany przez firmę Olympus w 1969 roku.

System mikrokaset był bardzo popularny w urządzeniach przeznaczonych do rejestracji mowy, które produkowały firmy Olympus i Sony. Własny standard kaset magnetofonowych tej samej wielkości został opracowany wcześniej przez firmę Philips w 1967 r., o nazwie handlowej „Mini Cassette”. Na początku lat 80. firma Epson wykorzystała mikrokasety także jako nośnik do przechowywania danych cyfrowych w komputerach przenośnych 8-bitowych (np. Epson HX-20, Epson PX-8 Geneva). Budowa mikrokasety podobna jest do kasety kompaktowej (ang. compact cassette). Wymiary obudowy i mechanizmy znacznie zmniejszono. Zastosowano taśmę magnetyczną o tej samej szerokości jednak cieńszą oraz zmniejszono prędkość przesuwu taśmy co pozwoliło na porównywalny czas zapisu do kaset typu Compact. Produkowano mikrokasety o oznaczeniach: MC60 30 minut zapisu ze standardową prędkością 2,4cm/s oraz MC90 45 minut z prędkością 1,2cm/s[1]. Producentami kaset głównie były firmy Maxell, TDK oraz Sony. Wymiary kasety wynoszą odpowiednio: długość 50 mm, szerokość 33 mm i grubość 8 mm.

Skrót od słów Digital Audio Tape. System cyfrowego zapisu dźwięku na specjalnie opracowanych kasetach z taśmą magnetyczną przy pomocy systemu wirujących głowic.

DAT jest wykorzystywany zarówno w praktyce amatorskiej jak i profesjonalnej. Został opracowany w połowie lat 80-tych przez firmy Philips i Sony. Głowica zapisująca/odczytująca wiruje ukośnie w poprzek taśmy podobnie jak w magnetowidach. Dlatego też używa się terminu R-DAT (R od słowa rotary) aby odróżnić ten format od magnetofonów cyfrowych ze stacjonarnymi głowicami (S-DAT).

Sama taśma jest podobna do taśm magnetowidowych. Kaseta ma wymiar około połowy kasety CC. Taśma jest chroniona przez uchylną klapkę podobnie jak taśmy magnetowidowe. Klapka odchyla się po włożeniu kasety do magnetofonu, taśma jest wówczas wyciągana i opasuje bęben z głowicą.

Czas nagrania może wynosić do 120 minut w normalnym trybie i jest to czas nieprzerwany, bez podziału na strony właściwego dla kaset CC.

Oprócz muzyki na taśmie można też nagrać informacje o numerach utworów (możliwe są przeskoki między utworami) albo czas (liczony od początku taśmy). Prędkość przewijania jest znacząco wyższa niż w magnetofonach kasetowych.